Penat tak terkira.
Rasa nak tercabut tulang betis aku. Baru dua minggu aku bekerja di Restoran
Selera Kita sejak Untouch Printing tutup. Restoran itu kat bawah ofis aku dulu
aje. Ramai yang dah kenal aku kat restoran itu jadi senang sikit aku nak
bekerja kat situ. Aku dulu kan pelanggan tetap Restoran Selera Kita. Lagipun
aku telah memudahkan urusan bapak aku untuk menghantar dan menjemput aku pulang
kerja. Kalau aku kerja kat area lain mesti dia susah, kan?
Malam ini, sekali lagi aku minta
bantuan adik aku untuk mengurut kaki aku yang kepenatan. Belakang aku pun dia
tekan-tekan tadi sampai keluar bunyi. Lega sikit rasanya.
“Itulah bapak dah larang Kak Ain
kerja kat restoran tu. Kak Ain degil.” Dalam sibuk mengurut aku, mulut Azra
sama rancak dengan tangan dia juga. Dari tadi berleter. Macam mak nenek. Dia
lupa ke aku ni kakak dia? “Jadi pelayan restoran memang penat. Dulu elok-elok
bapak suruh cari kerja gomen Kak Ain tak nak. Sibuk nak kerja kat company kecik
yang tak ada jaminan masa depan tu.”pot pet pot pet dia tak habis-habis lagi.
Oh, ya. Jangan tak tahu. Nama panggilan aku kat rumah, Ain. Kawan-kawan aje
yang panggil aku Rain.
Wahai adikku sayang, aku penat
tau tak?! Dahlah siang aku bekerja malam aku kena leter dengan budak tak cukup
umur ini pula. Menyesal aku suruh dia urut kaki aku. Tak pasal-pasal kena
dengar ceramah. Masa makan malam tadi pun aku dah kena berdas-das dari ahli
panel terkemuka. Siapa lagi kalau bukan mak bapak aku.
Kata mak aku; “Ain carilah
kerja elok sikit. Bukannya Ain tak sekolah tinggi sampai kena kerja jadi
pelayan restoran tu. Ingat jadi perempuan tak payah fikir pasal kerja ke? Bila
ada kerja tetap, senanglah hidup Ain. Kalau kena tinggal laki pun tak kisah.
Mak bapak tak menongkat langit, Ain. Suatu hari nanti mati jugak. Mana lagi Ain
nak bergantung?”
Ini dari bapak aku; “Tak teringin ke nak kerja gaji besar? Ada
payslip, boleh beli kereta macam kawan-kawan Ain. Tengok abang tu, lima tahun
kerja dah dapat beli rumah. Ain tak jealous?”
Aku bukanlah nak derhaka tak mahu dengar nasihat orang tua,
masalahnya aku baru lagi kerja kat restoran itu lepas berhenti kerja. Takkan
nak berhenti lagi kot? Agaknya bapak aku bosan hantar aku pergi kerja sebab tu
dia cakap macam tu. Ishh…tak baik sungguhlah aku ni. Buruk sangka pula kat
bapak aku.
“Ini apesal diam pulak? Selalu
tu Kak Ain jadi pembidas nombor satu.”
“Aku penatlah, Azra. Kalau kau
tak nak diam, kau blah dari bilik aku ni.”
Azra picit kaki aku. Bertambah
sakit kaki dan hatiku! “Sombong! Orang dah tolong urut banyak cekadak pulak.
Okeylah, orang blah lah ni.”
Sekarang tinggal aku
terkebil-kebil dalam bilik. Badan aku penat sangat tapi mata pula tak nak
tidur. Mungkin sebab hati aku ini sedang pedih dan sedih. Sejak aku terpisah
dengan kawan-kawan di Untouch Printing, rasanya macam tak ada siapa yang faham
perasaan aku. Aku tension. Betul juga kata Azra, kalau dari dulu lagi aku cuba
minta kerja kerajaan mungkin sekarang aku dah dapat kerja tetap. Dulu aku cuma
fikir keseronokan aje.
“Ain memandang ringan soal
kehidupan. Hidup bukan untuk berseronok aje. Hidup satu perjuangan. Sekarang
Ain tak rasa sebab ada mak dan bapak.” Ini dari abang aku yang jadi kebanggan
keluarga. Aku faham nasihat dia tu tapi Rain is Rain. Aku akan berubah tapi
tunggulah bila tiba saatnya nanti.
Aku memang ada keinginan nak
minta kerja kerajaan tapi keputusan STPM aku dulu tak berapa bagus. Dapat ke
aku nak masuk kerja kerajaan? Lagipun faktor keseronokan di tempat kerja itu
penting juga kan? Tak salah aku pilih untuk bekerja di Untouch Printing dulu.
Aku nak sokong perjuangan saudara seagama aku dalam berniaga. Eloklah niat aku
tu.
Tak boleh tidur, so
apalagi…facebook lah. Tiba-tiba aku nampak nama pujaan hatiku, Ulfy Zahari
sedang online. Yahoo! Bolehlah aku menjual minyak. Lama dah tak chatting dengan
dia sebab aku lama dah tak nampak dia online.
Nourish Rain : Salam.xtdr lg?
Ulfy Zahari : wsalam.dh tdr.ni roh dia sdg on9.
Nourish Rain : lawaklah tu konon… J kenapa tak
tdr?idea mari ke?
Ulfy Zahari : td mcm ada idea tp dh hilang balik
Nourish Rain : apesal?
Ulfy Zahari : tiba2 ade budak cute kacau
sy..tanya ‘xtdr lg?’ hehe…
Nourish Rain : yelah…xnk kacau awak…pg lah
sambung buat keje awk tu…..
Aku merajuk. Adakah patut dia
kata aku kacau dia? Perkataan ‘cute’ tu langsung tak dapat nak elakkan rasa
kecil hati aku.
Ulfy Zahari : oklah awak..nnt kita borak
lagi..gud nite…assalamualaikum
Uwaaa…aku rasa nak menangis aje.
Dahlah tadi aku memang tengah sedih. Bila aku merajuk dia tak pujuk aku pun.
Buat-buat tak tahu pula aku tengah merajuk! Ishhh…nasib baik aku angau kat dia
kalau tak aku sembur api naga kepala tujuh kat Ulfy Zahari. Saja nak buat aku
geram. Tanpa membuang masa aku terus shut down laptop aku. Tarik selimut lalu
tidur dengan air mata. Dunia ini kadang-kadang sangat kejam! Malam itu aku
mimpi Ulfy Zahari berjalan di atas titi menghala ke arah restoran tempat aku
bekerja sekarang.
Apakah?
Aku mendekati seorang lelaki berpakaian kemas yang baru duduk.
Sambil itu, aku periksa apron aku kot-kot ada kotoran. Kebersihan sangat
penting dalam perniagaan makanan macam ini. Jadi aku kena pastikan diri aku
sentiasa bersih semasa mengambil pesanan dan menghantar makanan kepada para
pelanggan.
“Nak makan apa, encik?” aku
tanya dengan hormat.
‘Encik’ itu pandang aku semacam.
Kemudian dia senyum lalu menjawab, “Macam biasa.”
“Macam biasa tu apa?” tanyaku
lagi.
“Oh, awak pelayan baru,ya! Tak
apa, awak bagitau kat dalam tu saya nak macam biasa. Taulah dia orang.”
Aku membalas senyumannya.
“Okey.” Jawabku pendek lalu bergerak ke dapur. Aku hairan sebenarnya. Dah dekat
nak sebulan aku kerja di sini, tak pernah pun aku nampak muka lelaki itu. Tapi
dia order ‘macam biasa’. Takkanlah regular customer tak datang sini dalam masa
tiga minggu, kan? Faham tak apa yang aku kelirukan sekarang ni?
“Wei, Rain! Muka berkerut-kerut
tu kenapa? Macam nak jawab soalan matematik pulak aku tengok kau ni.” Lisa
selamba gelakkan aku. Lisa ni aku baru kenal. Sejak dia kerja kat Restoran
Selera Kita empat bulan lepas. Aku rapat dengan dia sebab aku hari-hari lepak
dengan dia kat sini masa aku tunggu bapak aku jemput aku balik kerja dulu.
“Ada customer depan tu order
macam biasa. Tapi aku tak pernah pulak tengok dia kat restoran ni selama aku
kerja kat sini. Itu yang aku bingung.”
Lisa terus menjenguk ke luar
dari ruang dapur itu. “Oh, itu Wan Hasbi. Abang Wan Habib. Takkan kau tak
kenal? Dia memang selalu makan kat sini. Tiap kali datang memang dia minum
nescafe ‘o’ aje. Makan pula dia sendiri ambil lauk nasi campur kat depan tu. Tak
pernah tukar. Tapi betullah kau cakap. Dah sebulan dia tak datang. Outstation
agaknya. ” Terang Lisa.
“Abang Wan Habib ke? Aku tak
pernah tahu pun Wan Habib ada abang. Lagipun muka dia orang tak sama langsung.
Wan Habib cerah dan handsome sikit. Abang dia ni hitam manis.”
“Wah, sempat kau tilik muka dia
ya? Wan Habib memang handsome tapi abang dia ada aura tau. Nasib baik aku dah
ada boyfriend kalau tak harus aku dah mengorat Wan Hasbi ni. Kalau dia nakkan
aku, aku sanggup tinggalkan Reza.” Lisa memuji Wan Hasbi sambil tersenyum
miang.
Aku langsung tak setuju dengan
prinsip Lisa. Dia nak tinggalkan boyfriend dia sebab Wan Hasbi? Perempuan macam
inilah yang rosakkan nama baik wanita-wanita terhormat yang setia pada kekasih.
Kalau dah berkasih tu, terimalah kelebihan dan kekurangan kekasih. Bagi aku,
cinta itu tak bersyarat. Itu aku punya prinsiplah.
Sebut pasal cinta, aku teringat
Ulfy Zahari. Aku jatuh cinta pandang pertama dengan dia ni. Bukan pandang wajah
dia tapi novel dia. Betul, aku tak tipu! Aku pertama kali baca karya si Ulfy
Zahari waktu aku mula-mula masuk Untouch Printing. Aku tertarik dengan cara dia
menulis. Baca berkali-kali pun aku tak jemu. Aku minat sangat dengan dia lalu
aku cari nama dia kat facebook dan terus add. Nasib baik rakan facebook dia
masa tu belum ramai lagi jadi aku dapatlah add dia. Sekarang dah tak dapat
sebab jumlah rakan dia dah sampai tahap maksimum.
Sepanjang tempoh aku isytiharkan
diri aku jatuh cinta pada Ulfy Zahari, aku tak pernah lagi layan mana-mana
lelaki yang nak berkenalan atau nak jadikan aku teman istimewa. Aku setia
sungguh pada dia. Azra kata aku bodoh. Walaupun single, Ulfy tu punyalah ramai
peminat, takkanlah dia pandang aku. Tapi aku tak kisah. Cinta tak semestinya
bersatu, kan? Tapi Azra tak tahu bahawa setiap kali solat aku doakan agar aku
dijodohkan dengan Ulfy Zahari. Akulah kipas-susah-mati (die hard fan) Ulfy
Zahari!
“Apa aura yang ada kat Wan Hasbi tu? Aku tengok biasa-biasa aje.”
Aku bertanya pada Lisa selepas menghantar nescafe ‘o’ Wan Hasbi sebentar tadi.
Disebabkan kata-kata Lisa tentang aura dia, aku sempatlah juga curi-curi
pandang dengan harapan aku akan jumpa aura itu. Tak ada pun…
“Kau tak nampak janggut dia tu?
Itulah aura. Kau bukan tak tahu aku gilakan mamat yang ada janggut.” Erk? Gila!
Janggut tu aura? Okey, simpan janggut itu satu sunnah. Itu aku faham. But,
aura? Lisa, please… “Lagi satu. Kerjaya dia pun aura. Nak tahu, dia tu Pegawai
Hal Ehwal Islam kat Pejabat Mufti di bangunan baru itu. Orang alim-alim macam
ni, bisa gugur jantung gue!” Dah tahap kritikal punya angau.
Mungkin sebab aku ini bukanlah
perempuan yang ‘baik-baik’ jadi lelaki idaman aku tak seperti yang Lisa
angankan. Aku suka lelaki sederhana. Little bit naughty. Bad boy for a bad
girl. Muahaha… sebenarnya lagi senang cari lelaki macam ini cuma kena pandai
pilih takut terlebih naughty pula. Kita yang nahas.
Ulfy Zahari tu lelaki macam mana, ya?
Tiada ulasan:
Catat Ulasan
Pecah Kaca Pecah Simen,
Lepas Baca Harap Komen...