like

Sang Pemimpi

Isnin, 21 Januari 2013

Restoran Selera Kita Bab 3


Penat tak terkira. Rasa nak tercabut tulang betis aku. Baru dua minggu aku bekerja di Restoran Selera Kita sejak Untouch Printing tutup. Restoran itu kat bawah ofis aku dulu aje. Ramai yang dah kenal aku kat restoran itu jadi senang sikit aku nak bekerja kat situ. Aku dulu kan pelanggan tetap Restoran Selera Kita. Lagipun aku telah memudahkan urusan bapak aku untuk menghantar dan menjemput aku pulang kerja. Kalau aku kerja kat area lain mesti dia susah, kan?
                Malam ini, sekali lagi aku minta bantuan adik aku untuk mengurut kaki aku yang kepenatan. Belakang aku pun dia tekan-tekan tadi sampai keluar bunyi. Lega sikit rasanya.
                “Itulah bapak dah larang Kak Ain kerja kat restoran tu. Kak Ain degil.” Dalam sibuk mengurut aku, mulut Azra sama rancak dengan tangan dia juga. Dari tadi berleter. Macam mak nenek. Dia lupa ke aku ni kakak dia? “Jadi pelayan restoran memang penat. Dulu elok-elok bapak suruh cari kerja gomen Kak Ain tak nak. Sibuk nak kerja kat company kecik yang tak ada jaminan masa depan tu.”pot pet pot pet dia tak habis-habis lagi. Oh, ya. Jangan tak tahu. Nama panggilan aku kat rumah, Ain. Kawan-kawan aje yang panggil aku Rain.
                Wahai adikku sayang, aku penat tau tak?! Dahlah siang aku bekerja malam aku kena leter dengan budak tak cukup umur ini pula. Menyesal aku suruh dia urut kaki aku. Tak pasal-pasal kena dengar ceramah. Masa makan malam tadi pun aku dah kena berdas-das dari ahli panel terkemuka. Siapa lagi kalau bukan mak bapak aku.
Kata mak aku;  “Ain carilah kerja elok sikit. Bukannya Ain tak sekolah tinggi sampai kena kerja jadi pelayan restoran tu. Ingat jadi perempuan tak payah fikir pasal kerja ke? Bila ada kerja tetap, senanglah hidup Ain. Kalau kena tinggal laki pun tak kisah. Mak bapak tak menongkat langit, Ain. Suatu hari nanti mati jugak. Mana lagi Ain nak bergantung?”
Ini dari bapak aku; “Tak teringin ke nak kerja gaji besar? Ada payslip, boleh beli kereta macam kawan-kawan Ain. Tengok abang tu, lima tahun kerja dah dapat beli rumah. Ain tak jealous?”
Aku bukanlah nak derhaka tak mahu dengar nasihat orang tua, masalahnya aku baru lagi kerja kat restoran itu lepas berhenti kerja. Takkan nak berhenti lagi kot? Agaknya bapak aku bosan hantar aku pergi kerja sebab tu dia cakap macam tu. Ishh…tak baik sungguhlah aku ni. Buruk sangka pula kat bapak aku.
                “Ini apesal diam pulak? Selalu tu Kak Ain jadi pembidas nombor satu.”
                “Aku penatlah, Azra. Kalau kau tak nak diam, kau blah dari bilik aku ni.”
                Azra picit kaki aku. Bertambah sakit kaki dan hatiku! “Sombong! Orang dah tolong urut banyak cekadak pulak. Okeylah, orang blah lah ni.”
                Sekarang tinggal aku terkebil-kebil dalam bilik. Badan aku penat sangat tapi mata pula tak nak tidur. Mungkin sebab hati aku ini sedang pedih dan sedih. Sejak aku terpisah dengan kawan-kawan di Untouch Printing, rasanya macam tak ada siapa yang faham perasaan aku. Aku tension. Betul juga kata Azra, kalau dari dulu lagi aku cuba minta kerja kerajaan mungkin sekarang aku dah dapat kerja tetap. Dulu aku cuma fikir keseronokan aje.
                “Ain memandang ringan soal kehidupan. Hidup bukan untuk berseronok aje. Hidup satu perjuangan. Sekarang Ain tak rasa sebab ada mak dan bapak.” Ini dari abang aku yang jadi kebanggan keluarga. Aku faham nasihat dia tu tapi Rain is Rain. Aku akan berubah tapi tunggulah bila tiba saatnya nanti.
                Aku memang ada keinginan nak minta kerja kerajaan tapi keputusan STPM aku dulu tak berapa bagus. Dapat ke aku nak masuk kerja kerajaan? Lagipun faktor keseronokan di tempat kerja itu penting juga kan? Tak salah aku pilih untuk bekerja di Untouch Printing dulu. Aku nak sokong perjuangan saudara seagama aku dalam berniaga. Eloklah niat aku tu.
                Tak boleh tidur, so apalagi…facebook lah. Tiba-tiba aku nampak nama pujaan hatiku, Ulfy Zahari sedang online. Yahoo! Bolehlah aku menjual minyak. Lama dah tak chatting dengan dia sebab aku lama dah tak nampak dia online.
Nourish Rain : Salam.xtdr lg?
Ulfy Zahari : wsalam.dh tdr.ni roh dia sdg on9.
Nourish Rain : lawaklah tu konon… J kenapa tak tdr?idea mari ke?
Ulfy Zahari : td mcm ada idea tp dh hilang balik
Nourish Rain : apesal?
Ulfy Zahari : tiba2 ade budak cute kacau sy..tanya ‘xtdr lg?’ hehe…
Nourish Rain : yelah…xnk kacau awak…pg lah sambung buat keje awk tu…..
                Aku merajuk. Adakah patut dia kata aku kacau dia? Perkataan ‘cute’ tu langsung tak dapat nak elakkan rasa kecil hati aku.
Ulfy Zahari : oklah awak..nnt kita borak lagi..gud nite…assalamualaikum
                Uwaaa…aku rasa nak menangis aje. Dahlah tadi aku memang tengah sedih. Bila aku merajuk dia tak pujuk aku pun. Buat-buat tak tahu pula aku tengah merajuk! Ishhh…nasib baik aku angau kat dia kalau tak aku sembur api naga kepala tujuh kat Ulfy Zahari. Saja nak buat aku geram. Tanpa membuang masa aku terus shut down laptop aku. Tarik selimut lalu tidur dengan air mata. Dunia ini kadang-kadang sangat kejam! Malam itu aku mimpi Ulfy Zahari berjalan di atas titi menghala ke arah restoran tempat aku bekerja sekarang.
 Apakah?



Aku mendekati seorang lelaki berpakaian kemas yang baru duduk. Sambil itu, aku periksa apron aku kot-kot ada kotoran. Kebersihan sangat penting dalam perniagaan makanan macam ini. Jadi aku kena pastikan diri aku sentiasa bersih semasa mengambil pesanan dan menghantar makanan kepada para pelanggan.
                “Nak makan apa, encik?” aku tanya dengan hormat.
                ‘Encik’ itu pandang aku semacam. Kemudian dia senyum lalu menjawab, “Macam biasa.”
                “Macam biasa tu apa?” tanyaku lagi.
                “Oh, awak pelayan baru,ya! Tak apa, awak bagitau kat dalam tu saya nak macam biasa. Taulah dia orang.”
                Aku membalas senyumannya. “Okey.” Jawabku pendek lalu bergerak ke dapur. Aku hairan sebenarnya. Dah dekat nak sebulan aku kerja di sini, tak pernah pun aku nampak muka lelaki itu. Tapi dia order ‘macam biasa’. Takkanlah regular customer tak datang sini dalam masa tiga minggu, kan? Faham tak apa yang aku kelirukan sekarang ni?
                “Wei, Rain! Muka berkerut-kerut tu kenapa? Macam nak jawab soalan matematik pulak aku tengok kau ni.” Lisa selamba gelakkan aku. Lisa ni aku baru kenal. Sejak dia kerja kat Restoran Selera Kita empat bulan lepas. Aku rapat dengan dia sebab aku hari-hari lepak dengan dia kat sini masa aku tunggu bapak aku jemput aku balik kerja dulu.
                “Ada customer depan tu order macam biasa. Tapi aku tak pernah pulak tengok dia kat restoran ni selama aku kerja kat sini. Itu yang aku bingung.”
                Lisa terus menjenguk ke luar dari ruang dapur itu. “Oh, itu Wan Hasbi. Abang Wan Habib. Takkan kau tak kenal? Dia memang selalu makan kat sini. Tiap kali datang memang dia minum nescafe ‘o’ aje. Makan pula dia sendiri ambil lauk nasi campur kat depan tu. Tak pernah tukar. Tapi betullah kau cakap. Dah sebulan dia tak datang. Outstation agaknya. ” Terang Lisa.
                “Abang Wan Habib ke? Aku tak pernah tahu pun Wan Habib ada abang. Lagipun muka dia orang tak sama langsung. Wan Habib cerah dan handsome sikit. Abang dia ni hitam manis.”
                “Wah, sempat kau tilik muka dia ya? Wan Habib memang handsome tapi abang dia ada aura tau. Nasib baik aku dah ada boyfriend kalau tak harus aku dah mengorat Wan Hasbi ni. Kalau dia nakkan aku, aku sanggup tinggalkan Reza.” Lisa memuji Wan Hasbi sambil tersenyum miang.
                Aku langsung tak setuju dengan prinsip Lisa. Dia nak tinggalkan boyfriend dia sebab Wan Hasbi? Perempuan macam inilah yang rosakkan nama baik wanita-wanita terhormat yang setia pada kekasih. Kalau dah berkasih tu, terimalah kelebihan dan kekurangan kekasih. Bagi aku, cinta itu tak bersyarat. Itu aku punya prinsiplah.
                Sebut pasal cinta, aku teringat Ulfy Zahari. Aku jatuh cinta pandang pertama dengan dia ni. Bukan pandang wajah dia tapi novel dia. Betul, aku tak tipu! Aku pertama kali baca karya si Ulfy Zahari waktu aku mula-mula masuk Untouch Printing. Aku tertarik dengan cara dia menulis. Baca berkali-kali pun aku tak jemu. Aku minat sangat dengan dia lalu aku cari nama dia kat facebook dan terus add. Nasib baik rakan facebook dia masa tu belum ramai lagi jadi aku dapatlah add dia. Sekarang dah tak dapat sebab jumlah rakan dia dah sampai tahap maksimum.
                Sepanjang tempoh aku isytiharkan diri aku jatuh cinta pada Ulfy Zahari, aku tak pernah lagi layan mana-mana lelaki yang nak berkenalan atau nak jadikan aku teman istimewa. Aku setia sungguh pada dia. Azra kata aku bodoh. Walaupun single, Ulfy tu punyalah ramai peminat, takkanlah dia pandang aku. Tapi aku tak kisah. Cinta tak semestinya bersatu, kan? Tapi Azra tak tahu bahawa setiap kali solat aku doakan agar aku dijodohkan dengan Ulfy Zahari. Akulah kipas-susah-mati (die hard fan) Ulfy Zahari!
               


“Apa aura yang ada kat Wan Hasbi tu? Aku tengok biasa-biasa aje.” Aku bertanya pada Lisa selepas menghantar nescafe ‘o’ Wan Hasbi sebentar tadi. Disebabkan kata-kata Lisa tentang aura dia, aku sempatlah juga curi-curi pandang dengan harapan aku akan jumpa aura itu. Tak ada pun…
                “Kau tak nampak janggut dia tu? Itulah aura. Kau bukan tak tahu aku gilakan mamat yang ada janggut.” Erk? Gila! Janggut tu aura? Okey, simpan janggut itu satu sunnah. Itu aku faham. But, aura? Lisa, please… “Lagi satu. Kerjaya dia pun aura. Nak tahu, dia tu Pegawai Hal Ehwal Islam kat Pejabat Mufti di bangunan baru itu. Orang alim-alim macam ni, bisa gugur jantung gue!” Dah tahap kritikal punya angau.
                Mungkin sebab aku ini bukanlah perempuan yang ‘baik-baik’ jadi lelaki idaman aku tak seperti yang Lisa angankan. Aku suka lelaki sederhana. Little bit naughty. Bad boy for a bad girl. Muahaha… sebenarnya lagi senang cari lelaki macam ini cuma kena pandai pilih takut terlebih naughty pula. Kita yang nahas.
Ulfy Zahari tu lelaki macam mana, ya?

Tiada ulasan:

Catat Ulasan

Pecah Kaca Pecah Simen,
Lepas Baca Harap Komen...